Grudzień w DKF Klaps

Znamy już grudniowy repertuar DKF Klaps. Program będzie nieco lżejszy gatunkowo niż zwykle co nie oznacza, że mniej dyskusyjny.

Tradycyjnie po każdej projekcji odbędą się dyskusje związane z poruszaną w filmach tematyką - oczywiście z udziałem tzw. ekspertów. Prelekcję wstępne przed filmem i dyskusje po projekcji poprowadzi Dominik Nykiel.

Karnety są dostępne w cenie 20 zł a wejściówki pojedyncze w cenie 10 zł.

Zapraszamy również na nasz profil FB - https://www.facebook.com/DKFklaps

W programie grudniowego DKF Klaps.

2 grudnia 2013 r. - WIECZNI CHŁOPCY, reż. Anthony Marciano- 95 min.
9 grudnia 2013 r. - DZIŚ JESTEM BLONDYNKĄ, reż. Marc Rothemund - 115 min.
16 grudnia 2013 r. - BABCIA GANDZIA, reż. Jérôme Enrico - 87 min.

O filmach:


WIECZNI CHŁOPCY - szturmem zdobyli kina we Francji. Po miesiącu od premiery (kwiecień 2013) dwa miliony widzów odnalazły wraz z głównymi bohaterami potrzebę pogoni za młodzieńczą wrażliwością i niesubordynacją.

Thomas (grany przez Maxa Boublila, współautora scenariusza ) marzy o komponowaniu piosenek. Plany poślubienia Loli, a tym samym konieczność zarobienia na ślub, dom, przyszłą rodzinę, powodują, że z obiecującego muzyka staje się szarym wyrobnikiem na urzędniczym etacie. Gdy z przyszłą żoną odwiedza jej rodziców: cynicznego Gilberta (wspaniały Alain Chabat) i jego żonę Suzanne jego świat zostaje wywrócony do góry nogami. Gilbert wyniszczony przez monotonię trzydziestoletniego małżeństwa postanawia uratować Thomasa od popełnienia życiowego błędu – poślubienia młodszej kopii swojej żony. Chce pokazać chłopakowi, że szczęście tkwi jak najdalej od stabilnego, rodzinnego życia a marzenia to sprawa, o którą koniecznie trzeba walczyć. Kryzys wieku średniego u Gilberta i o dwadzieścia lat młodsza frustracja Thomasa połączone razem zrywają wszelkie tamy poprawności, stosowności i mieszczańskiego obycia. Mężczyźni rzucają się w wir szalonych imprez, nocnego życia, koncertów kończących się nad ranem... albo w Maroku.


DZIŚ JESTEM BLONDYNKĄ - film Marca Rothermunda, reżysera znanego m. in. z poruszającego obrazu „Sophie Scholl – ostatnie dni”, powstał w oparciu o bestsellerową książkę holenderskiej studentki Sophie van der Stap. W 2005 roku zachorowała ona na bardzo rzadką odmianę raka piersi. Swoją niecodzienną walkę z chorobą opisywała na blogu, który później, już po szczęśliwym zakończeniu chemioterapii, wydała w formie pamiętnika.

Sophie (grana przez niezwykle dojrzałą aktorsko Lisę Tomaschewsky) jedzie ze swoją najlepsza przyjaciółką Annabel (Karoline Teska) świętować Sylwestra w Antwerpii. Z optymizmem spogląda na nadchodzący rok, w którym ma rozpocząć wymarzone studia i usamodzielnić się w nowym hamburskim mieszkaniu. Niestety w zabawie coraz bardziej przeszkadza jej duszący kaszel, stąd po powrocie do rodzinnego Hamburga decyduje się na wizytę w szpitalu. Po dokładnych badaniach okazuje się, że jego przyczyną jest ciężka odmiana nowotworu, wymagająca natychmiastowej chemioterapii.

Z 50 procentową szansą na wyleczenie, dziewczyna poddaje się wielotygodniowemu leczeniu w klinice. Choć wspierają ją wspaniali przyjaciele i rodzina ze zdumieniem odkrywa, że nie traktują jej oni jak dotychczasowej Sophie. Powoli staje się „chorą”, na którą patrzy się jedynie poprzez jej medyczny przypadek. Dziewczyna postanawia mężnie stawić rakowi czoła i nie pozwolić by zaszufladkowano ją w schemacie smutnej i zdesperowanej pacjentki. Żegna się ze swoimi pięknymi włosami i postanawia kupić dziewięć rożnych peruk (tytuł książki van der Stap właśnie do nich się odnosi), by pod każdą z nich żyć możliwie daleko od wyniszczającej choroby. W szpitalu karnie poddaje się co raz silniejszej terapii, jednak w wolnych chwilach jako blondwłosa Pam podróżuje z przyjaciółmi, jako Daisy rzuca się w wir szalonych imprez, zaś będąc rudowłosą, romantyczną Sue podrywa mężczyzn... Nagle okazuje się, że ma siłę nie na jedno, ale na dziewięć wspaniałych żyć. To, w którym występuje rak zostaje zepchnięte w daleki kąt...

BABCIA GANDZIA uwiodła publiczność i zdobyła nagrodę publiczności na Transatlantyk Festival Poznań oraz na Festiwalu Filmowym w Lizbonie a pokazy kinowe we Francji zgromadziły już ponad milion widzów. W roli głównej wystąpiła Bernadette Lafont - muza nowofalowego reżysera Francois Truffaut.

Paulette od śmierci męża mieszka samotnie na przedmieściach Paryża. Cukiernię, którą dawniej prowadziła, przerobiono na japońską restaurację, a ona sama nie jest w stanie utrzymać się z głodowej emerytury. Bohaterce, granej przez Bernadette Lafont (dawna muza François Truffaut), daleko jednak do typowej, uroczej staruszki. Pełno w niej jadu i niechęci do imigrantów. Jest skłócona z własną córką, która poślubiła czarnoskórego policjanta a wnuk z tego związku to jej powód do wstydu. Nic nie jest w stanie jej pocieszyć ani nikt uciszyć. Dopiero perspektywa utraty mieszkania zmienia jej nastawienie do otoczenia a film zamiast mrocznym, społecznym dramatem, szybko staje się dynamiczną komedią, pełną niepoprawnych politycznie gagów.

Przedmieścia to miejsce, gdzie wszystko jest możliwe. W czasie policyjnego pościgu diler wyrzuca dużą paczkę haszyszu, która ląduje wprost w rękach Paulette. Staruszka bierze byka za rogi - postanawia skorzystać z możliwości nieoczekiwanego zarobku. Twardo negocjuje z miejscowym gangsterami i w zamian za pomoc w dystrybucji obiecuje być ich przykrywką. Taki układ pozwala Paulette rozkręcić domowy interes – sprzedaż przepysznych wypieków z dominującą w smaku nutą konopi. Pomagają jej w tym trzy postrzelone koleżanki, razem tworzące wręcz montypytonowski gang starszych pań. Tak jak klienci ciastami, Paulette rozkoszuje się swoim nowym życiem, w którym „i zarabia pieniądze, i spotyka świetnych ludzi”...

2013 – Nagroda Publiczności na Transatlantyk Festival Poznań
2012, 14 października – Festiwal Filmów Francuskich w Lizbonie, Nagroda Publiczności (światowa premiera).